Η διαφύλαξη του απορρήτου της ιδιωτικής ζωής, αφενός, και, αφετέρου, η εξασφάλιση των αναγκαίων πληροφοριών, ώστε ο κάθε πολίτης να διαμορφώνει ολοκληρωμένη εικόνα για τα δημόσια πρόσωπα, είναι ένα ζεύγος δικαιωμάτων που, όπως και πολλά άλλα ζεύγη, βρίσκονται σε αντίκρουση, τόσο που να επιβάλλεται η χάραξη της πάντοτε χρήσιμης οριοθετικής γραμμής.
Αν, για παράδειγμα, ο πολίτης πιστεύει -και γιατί όχι- ότι η συζυγική πίστη είναι κριτήριο σύνεσης και ωριμότητας απαραίτητης για ένα, ας πούμε, βουλευτή, τότε του είναι εκ των ων ουκ άνευ να ενημερωθεί για τις εξωσυζυγικές περιπέτειες του συμπολίτη του που ίσως, μάλιστα, προβάλλει την οικογενειακή του συνέπεια ως κίνητρο προσέλκυσης ψηφοφόρων, καθώς προσέρχεται να καταθέσει την υποψηφιότητά του συνοδευόμενος από χαμογελαστά παιδάκια που ανεβοκατεβαίνουν τεχνηέντως άτακτα στα γόνατά του την ώρα που υπογράφει την αίτηση. Ακριβώς, του χρειάζεται του πολίτη η ενημέρωση για να μην πέσει θύμα της καλοστημένης φενάκης.
Άραγε, θα ήταν δίκαιο να κατηγορηθεί ο δημοσιογράφος που θα αποκαλύψει τις ιδιωτικές, βέβαια, δραστηριότητες του υποψηφίου ως εισβολέας και καταπατητής των δικαιωμάτων του; Μα ο δημοσιογράφος ανταποκρίνεται εν προκειμένω στην απαίτηση του δικαιολογημένα ενδιαφερόμενου πολίτη. Στο κάτω κάτω για κάποιους άλλους πολίτες ίσως οι πληροφορίες αυτές να οδηγούν σε θετικά συμπεράσματα!
Πιστεύω ότι τα πρόσωπα που προτίθενται να αναλάβουν δημόσια αξιώματα πρέπει να μετακομίζουν σε "γυάλινα σπίτια". Και να έχουν πλήρη συνείδηση της διαφάνειας που τα περιβάλλει. Όποιος διεκδικεί ή αναλαμβάνει να ηγείται της κοινωνίας ή να εκπροσωπεί τους πολίτες οφείλει να απαρνιέται και εθελούσια να αλλοτριώνεται από το δικαίωμα της ιδιωτικότητας. Να αφήνει ανεμπόδιστη τη δυνατότητα δημοσίευσης πληροφοριών που τον αφορούν, ώστε η κρίση των συμπολιτών του γι' αυτόν να στηρίζεται σε ολόπλευρη και ακριβή ενημέρωση για το άτομο και τις δραστηριότητές του.
Απόρρητη, λοιπόν, και ακοινολόγητη η ιδιωτική ζωή εκείνων των πολιτών που επιθυμούν να παραμένουν έξω από το φως των προβολέων που καλύπτουν τα δημόσια πράγματα. Διαφανής, όμως, και δημοσιεύσιμη, για όσους διεκδικούν θέση στο προσκήνιο της πολιτείας. Όποιος πιστεύει πως έχει να κρύψει, ας μη συνωθείται στις πρωτοκαθεδρίες· τότε δικαιούται, αναντίλεκτα, το πλεονέκτημα της αποσιώπησης.
Αν, για παράδειγμα, ο πολίτης πιστεύει -και γιατί όχι- ότι η συζυγική πίστη είναι κριτήριο σύνεσης και ωριμότητας απαραίτητης για ένα, ας πούμε, βουλευτή, τότε του είναι εκ των ων ουκ άνευ να ενημερωθεί για τις εξωσυζυγικές περιπέτειες του συμπολίτη του που ίσως, μάλιστα, προβάλλει την οικογενειακή του συνέπεια ως κίνητρο προσέλκυσης ψηφοφόρων, καθώς προσέρχεται να καταθέσει την υποψηφιότητά του συνοδευόμενος από χαμογελαστά παιδάκια που ανεβοκατεβαίνουν τεχνηέντως άτακτα στα γόνατά του την ώρα που υπογράφει την αίτηση. Ακριβώς, του χρειάζεται του πολίτη η ενημέρωση για να μην πέσει θύμα της καλοστημένης φενάκης.
Άραγε, θα ήταν δίκαιο να κατηγορηθεί ο δημοσιογράφος που θα αποκαλύψει τις ιδιωτικές, βέβαια, δραστηριότητες του υποψηφίου ως εισβολέας και καταπατητής των δικαιωμάτων του; Μα ο δημοσιογράφος ανταποκρίνεται εν προκειμένω στην απαίτηση του δικαιολογημένα ενδιαφερόμενου πολίτη. Στο κάτω κάτω για κάποιους άλλους πολίτες ίσως οι πληροφορίες αυτές να οδηγούν σε θετικά συμπεράσματα!
Πιστεύω ότι τα πρόσωπα που προτίθενται να αναλάβουν δημόσια αξιώματα πρέπει να μετακομίζουν σε "γυάλινα σπίτια". Και να έχουν πλήρη συνείδηση της διαφάνειας που τα περιβάλλει. Όποιος διεκδικεί ή αναλαμβάνει να ηγείται της κοινωνίας ή να εκπροσωπεί τους πολίτες οφείλει να απαρνιέται και εθελούσια να αλλοτριώνεται από το δικαίωμα της ιδιωτικότητας. Να αφήνει ανεμπόδιστη τη δυνατότητα δημοσίευσης πληροφοριών που τον αφορούν, ώστε η κρίση των συμπολιτών του γι' αυτόν να στηρίζεται σε ολόπλευρη και ακριβή ενημέρωση για το άτομο και τις δραστηριότητές του.
Απόρρητη, λοιπόν, και ακοινολόγητη η ιδιωτική ζωή εκείνων των πολιτών που επιθυμούν να παραμένουν έξω από το φως των προβολέων που καλύπτουν τα δημόσια πράγματα. Διαφανής, όμως, και δημοσιεύσιμη, για όσους διεκδικούν θέση στο προσκήνιο της πολιτείας. Όποιος πιστεύει πως έχει να κρύψει, ας μη συνωθείται στις πρωτοκαθεδρίες· τότε δικαιούται, αναντίλεκτα, το πλεονέκτημα της αποσιώπησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου