Κυπριακό και ηθικές αξίες

Φοβούμαι πως εκ των πραγμάτων αξίες (ηθικές, προφανώς), πολιτική και κυπριακό δε χωράνε στο ίδιο καλάθι. Οι ηθικές αξίες δε συγχρώνται με την πολιτική, πολύ περισσότερο με την διαχείριση του κυπριακού προβλήματος, και η πολιτική δεν έχει αφεθεί ποτέ ίσαμε σήμερα να πετύχει τη λύση του κυπριακού!
Οι ηθικές αξίες (π.χ. δικαιοσύνη, ελευθερία) μπορεί να προβάλλονται συχνά από την πολιτική ως προφάσεις ή λάβαρα, αλλά αυτή έχει τις δικές της αξίες (π.χ. συναίνεση, ειρήνη) να υπηρετήσει, και κακώς αναμένεται να διαδραματίζει ρόλους αλλοτρίους. Δικαίωση, δηλαδή απονομή του δικαίου, μπορεί κανείς να απαιτεί από τα δικαστήρια· από την πολιτική το αναμενόμενο οφείλει να είναι ο διακανονισμός. Η πολιτική δεν αποδίδει ευθύνες, γιατί δουλειά της δεν είναι να ανακρίνει και να ανακαλύπτει ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του· στοχεύει στην ανεύρεση της αμοιβαία συμφέρουσας, συνεπώς αποδεκτής διευθέτησης. Τα πολιτικά προβλήματα λύονται όχι με βάση κανόνες που προκύπτουν από την υιοθέτηση ή το σεβασμό ηθικών αξιών, αλλά με επιλογές επένδυσης συμφερόντων. Αν, λογουχάρη, συμφέρον, άρα στόχος της Τουρκίας είναι η διασφάλιση του κοσμικού της καθεστώτος και η οικονομική ανάπτυξη, και δικό μας η επιβίωση και θετική προοπτική του κυπριακού ελληνισμού, τότε μπορούμε να επενδύσουμε αυτά τα συμφέροντα από κοινού στην πρόθυμη, άλλωστε, Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο παρελθόν αναζητήσαμε και επιδιώξαμε χωρίς αποτέλεσμα λύση του κυπριακού στη βάση της επικράτησης ηθικών αξιών. Και σήμερα μιλάμε για "δίκαιη" λύση, για εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ωσάν να συνέβηκε αυτό οπουδήποτε αλλού! Σ' ένα αγγελικό κόσμο η πολιτική, έτσι κι αλλιώς, θα ήταν ολότελα άχρηστη. Στον πραγματικό κόσμο, όμως, χρειάζεται η παρέμβαση της πολιτικής για να διευθετεί τόσο τις ενδοκοινωνικές αντιπαλότητες, όσο και τις διεθνικές συγκρούσεις.
Αν η πλεύση αυτή της πολιτικής δεν ικανοποιεί τους πνευματικούς ανθρώπους, καθήκον της φιλοσοφίας -αυτή προσδιορίζει τα όρια των επιστημών- είναι να επανακαθορίσει το περιεχόμενό της.