Η ευθύνη του δημοσιογράφου εξικνείται στην αποτύπωση της πραγματικότητας με τη μεγαλύτερη, ανθρωπίνως, πιστότητα. Η αναζήτηση των στοιχείων που απαρτίζουν την πραγματικότητα, η διασταύρωσή τους για να επιτευχθεί επιβεβαίωση, η συνάρτησή τους, ώστε να αποτελεστεί ολοκληρωμένη η εικόνα της, συνιστούν την προεργασία, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως απαιτούν υπευθυνότητα και σοβαρότητα.
Όμως, το τελικό προϊόν, η είδηση, είναι το ουσιαστικό αντικείμενο της ευθύνης του δημοσιογράφου. Και η ευθύνη αυτή ελέγχεται με τα δύο καίρια κριτήρια: την ακρίβεια και την αλήθεια· και μόνο με αυτά· όχι, λογουχάρη, με τις τυχόν συνέπειες που μπορεί η είδηση να έχει για τα πρόσωπα ή τα πράγματα που αφορά. Αν υπάρχουν πράγματα που δε συμφέρει να κοινοποιηθούν, οφείλουν εκείνοι οι λίγοι που αναγκαστικά τα γνωρίζουν, να τα αποκρύψουν· είναι ευθύνη δική τους. Είναι τρομακτικό να επαφίεται στους δημοσιογράφους η μη δημοσίευση του περιεχομένου, για παράδειγμα, των συζητήσεων στο Εθνικό Συμβούλιο, επειδή οι ελάχιστοι που το αποτελούν δεν πιστώνονται με εχεμύθεια! Και μάλιστα να απειλούνται με τιμωρίες, αντί των όντως υπευθύνων της όποιας διαρροής, οι δημοσιογράφοι. Είναι σαν να δυσαρεστούμαστε από τα λεγόμενα του ομιλητή και σπάζουμε το μικρόφωνο - ούτε καν στο κεφάλι του.
Από το δημοσιογράφο έχουμε απαίτηση, αναντίλεκτα δικαιολογημένη, να καταγράφει την πραγματικότητα με ακρίβεια. Δηλαδή, πρώτον, ελαχιστοποιώντας ή και αποβάλλοντας τις δικές του συναισθηματικές ή ιδεολογικές φορτίσεις, να παρουσιάζει την είδηση χωρίς παρασιωπήσεις ή ...κρυφούς φωτισμούς, αποστασιοποιούμενος ο ίδιος από το θέμα του, που σημαίνει με την πιο δυνατή αντικειμενικότητα. Και δεύτερον, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα με τρόπο που να μην επιδέχεται παρανοήσεις και παρερμηνείες, να δίνει με σαφήνεια τα γεγονότα. Εξάλλου, η απαίτηση για αλήθεια, δηλαδή ενασχόληση με το αξιόλογο, το ενδιαφέρον, αυτό που αξίζει να μη λησμονηθεί και παραθεωρηθεί, και όχι με το ασήμαντο και ατομικό και επίπλαστο και γαργαλιστικό, είναι εύλογη και αδιαφιλονίκητη. Ίσαμε δω, όμως· ας ξεχωρίσουμε, επιτέλους, τις ευθύνες.
Όμως, το τελικό προϊόν, η είδηση, είναι το ουσιαστικό αντικείμενο της ευθύνης του δημοσιογράφου. Και η ευθύνη αυτή ελέγχεται με τα δύο καίρια κριτήρια: την ακρίβεια και την αλήθεια· και μόνο με αυτά· όχι, λογουχάρη, με τις τυχόν συνέπειες που μπορεί η είδηση να έχει για τα πρόσωπα ή τα πράγματα που αφορά. Αν υπάρχουν πράγματα που δε συμφέρει να κοινοποιηθούν, οφείλουν εκείνοι οι λίγοι που αναγκαστικά τα γνωρίζουν, να τα αποκρύψουν· είναι ευθύνη δική τους. Είναι τρομακτικό να επαφίεται στους δημοσιογράφους η μη δημοσίευση του περιεχομένου, για παράδειγμα, των συζητήσεων στο Εθνικό Συμβούλιο, επειδή οι ελάχιστοι που το αποτελούν δεν πιστώνονται με εχεμύθεια! Και μάλιστα να απειλούνται με τιμωρίες, αντί των όντως υπευθύνων της όποιας διαρροής, οι δημοσιογράφοι. Είναι σαν να δυσαρεστούμαστε από τα λεγόμενα του ομιλητή και σπάζουμε το μικρόφωνο - ούτε καν στο κεφάλι του.
Από το δημοσιογράφο έχουμε απαίτηση, αναντίλεκτα δικαιολογημένη, να καταγράφει την πραγματικότητα με ακρίβεια. Δηλαδή, πρώτον, ελαχιστοποιώντας ή και αποβάλλοντας τις δικές του συναισθηματικές ή ιδεολογικές φορτίσεις, να παρουσιάζει την είδηση χωρίς παρασιωπήσεις ή ...κρυφούς φωτισμούς, αποστασιοποιούμενος ο ίδιος από το θέμα του, που σημαίνει με την πιο δυνατή αντικειμενικότητα. Και δεύτερον, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα με τρόπο που να μην επιδέχεται παρανοήσεις και παρερμηνείες, να δίνει με σαφήνεια τα γεγονότα. Εξάλλου, η απαίτηση για αλήθεια, δηλαδή ενασχόληση με το αξιόλογο, το ενδιαφέρον, αυτό που αξίζει να μη λησμονηθεί και παραθεωρηθεί, και όχι με το ασήμαντο και ατομικό και επίπλαστο και γαργαλιστικό, είναι εύλογη και αδιαφιλονίκητη. Ίσαμε δω, όμως· ας ξεχωρίσουμε, επιτέλους, τις ευθύνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου