Την αγάπη την χρωστούμε ο ένας στον άλλο· άλλωστε, είναι η πρωταρχική επιταγή του χριστιανικού μας ήθους. Μάλιστα, την αγάπη που «χρηστεύεται», γίνεται χρήσιμη στον άλλο την ώρα που την χρειάζεται για να αντεπεξέλθει στην πείνα του, τη γύμνια του, την απελπισία του, την απιστία του... Αυτονόητο είναι, λοιπόν, αφού αμοιβαία χρωστούμε την αγάπη, αμοιβαία και να την δικαιούμαστε. Άρα και να την αναμένουμε από τους άλλους και να την απολαμβάνουμε.
Δυσκατόρθωτη αμοιβαιότητα. Γιαυτό η Εκκλησία, εκεί όπου η αγάπη δεν είναι μονάχα επιταγή, αλλά και πραγματικό και απαραίτητο συστατικό, δηλαδή στη συζυγία άνδρα και γυναίκας προκειμένου να οικοδομήσουν την οικογένεια, έρχεται να συνδράμει ιδιαίτερα. Επειδή, ακριβώς, γνωρίζει πόση δύναμη χρειάζεται για να επιτευχθεί αυτό το υπόβαθρο, σπεύδει να προσφέρει στους προτιθέμενους να δουλεύσουν στον κοινό ζυγό, όχι απλά την ευλογία της, αλλά, μεταλαμπαδεύοντας από το Μυστήριό της, να δώσει την κραταίωση του παναγίου Πνεύματος στους νυμφίους, ώστε να ενδυναμωθούν για να επιτύχουν την αγάπη. Ευτυχισμένοι όσοι βιώνουν αυτή την παροχή, και την αξιοποιούν!
Παράλληλα, εντούτοις, λειτουργεί, για την εξασφάλιση της παγίωσης του δεσμού των νυμφίων, και ο πολύ ανθρώπινος παράγοντας της αλληλοεκτίμησης. Τίποτε δεν είναι τόσο συντελεστικό στην ενεργοποίηση της δύναμης που χορηγεί η Εκκλησία, όσο η βαθιά και ειλικρινής εκτίμηση του ενός συζύγου για τον άλλο. Ζευγάρια όπου η αμφισβήτηση και απόρριψη της προσωπικής αξίας του καθενός είναι στην ημερήσια διάταξη έχουν πολύ λίγες πιθανότητες να αξιοποιήσουν την εκκλησιαστική δωρεά. Όσοι προσδοκούν την αγιοπνευματική παρουσία στη ζωή τους, ας φροντίσουν να είναι τέτοιοι που να επισύρουν την παραδοχή, ακόμα και το θαυμασμό του συντρόφου τους για να κατακτούν αδιάκοπα την εκτίμησή του. Γιατί η εκτίμηση των άλλων δεν οφείλεται και δεν παραχωρείται, μόνο κερδίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου