Ἱλαρὸς δότης

Β΄Κορ. 9:7   Ρωμ. 12:8

Ο μακαριστός Βασίλειος ήταν ιλαρός δότης! Αφότου τον πρωτοσυνάντησα, με εξέπλησσε η ιλαρότητα των δοσιμάτων του· χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, με όσα αυτά συνεπάγονται, για να καταλάβω από πού ερχόταν η ιλαρότητα.

Για την παραγωγή ενός χαρισματούχου-ιλαρού δότη απαιτείται ισχυρή δόση ταπεινοφροσύνης. Εννοώ την ταπεινοφροσύνη στην κυριολεξία, που κύριος χαρακτήρας της είναι η βεβαιότητα πως των πνευματικών χαρισμάτων και των άλλων αγαθών που διαθέτει κανείς, δεν είναι παρά ο απλός διαχειριστής. Το ταπεινό φρόνημα πληροφορεί τον άνθρωπο πως ό,τι του χορηγήθηκε δεν είναι μόνο για ιδίαν χρήση και απόλαυση, αλλά και για διανομή στους αδελφούς του· πολύ περισσότερο δεν είναι αμοιβή του, αλλά χρέος του, δεν του δόθηκε κατ’ αξίαν, αλλά κατά χάριν! 

Ο μακαριστός Βασίλειος ήταν ιλαρός δότης, ως ταπεινόφρων!

1972· ένας φίλος συμφοιτητής, αγρινιώτης, επιμένει να μου γνωρίσει ένα σπουδαίο δεσπότη. Μονή Πετράκη· προσκυνούμε στο ναό· βγαίνω πρώτος, προσανατολίζομαι, συμπεραίνω πως ένας δεσπότης δεν μπορεί παρά να μένει στο ψηλό κτήριο ανατολικά, με τις καμάρες, και κατευθύνομαι προς τα κει. Στις επόμενες στιγμές με ανακαλεί ο συμφοιτητής: από δω· και δείχνει βορινά. Αστειεύεται, σκέφτομαι, και τη σκέψη μου επιβεβαιώνει ο εργάτης της Μονής που ρεμβάζει ακουμπημένος στην πόρτα του παραδιπλανού κελιού. Κι όμως· το κελί του δεσπότη είναι εδώ! Πλήθος φορές από τότε απόλαυσα την απλότητα και την προσήνεια που ανάβλυζε από την ουσιαστική ταπεινοφροσύνη που τον διέκρινε· και στα καθημερινά και στα μεγάλα.

Το άλλο που απαιτείται για την παραγωγή ιλαρού δότη είναι ισχυρή πρόθεση αυτοανάλωσης για χάρη του πλησίον. Εννοώ εκείνη τη δύναμη ψυχής που προμηθεύει τον άνθρωπο με την αμετρία να δαπανά το έχειν του χωρίς υπολογισμό των συνεπειών. Και το έχειν δεν εξαντλείται στα περιουσιακά στοιχεία, αλλά περισσότερο περιλαμβάνει και όσα τον διατηρούν στο επίπεδο που εκάστοτε κατακτά ως μέλος της κοινωνίας· ας πούμε το λεγόμενο κύρος ή το λεγόμενο γόητρο!

Ο μακαριστός Βασίλειος ήταν ιλαρός δότης, ως άνθρωπος θυσίας! Όταν συμπληρώθηκε η αγιογράφηση του Καθολικού της Μονής Πετράκη και δημοσιεύτηκαν οι εικόνες των αγίων προστατών των Εκκλησιών των χωρών της χερσονήσου του Αίμου που διατελούσαν υπό σοβιετική κατοχή, ρίχθηκε η ιδέα να ετοιμάσουμε χιλιάδες έντυπα αντίγραφα και να τα διοχετεύσουμε στις τοπικές εκκλησιαστικές αρχές. Ενθουσιασμός στους συνεργάτες· βέβαια, δε νοιάστηκε κανείς ποιος θα κρέμαζε την κουδούνα στη ουρά της γάτας! Στο πράσινο Peugeot φορτώθηκε το καλοκαίρι του 1973 το απαγορευμένο υλικό, και, καθώς φτάναμε στους Ευζώνους, μας έπιασε η αγωνία· αν οι Βούλγαροι συνοριακοί ερευνήσουν στο βάθος του πορτ-μπακάζ; «Βάλτε το σταυρό σας και πάμε· εσείς δεν ξέρετε τίποτα, το αυτοκίνητο είναι δικό μου». Χρειάστηκαν, είναι γεγονός, και τρία χρυσά σταυρουλάκια για τους συνοριακούς ελεγκτές, αλλά ο Όσιος θαυματουργός Ιωάννης, ιδρυτής της Μονής Ρίλας της Βουλγαρίας παραδόθηκε σε 5 χιλιάδες αντίγραφα στο μοναστήρι του και μοιράστηκε στους αδελφούς προσκυνητές της χάρης του. Πλήθος φορές από τότε συμμετείχα στις υπερβάσεις του, αν και, συνήθως, όπως στις Λειτουργίες στους χανσενικούς, επέλεγε να αναλαμβάνει μόνος το βάρος της επικινδυνότητας. Πάντα με την προθυμία μπροστά, και την προσευχή κατά πόδας.

Αν είναι κανείς να ΄ναι δότης, ας είναι ιλαρός!