Το ιδιόμελο της Κασσιανής

Δόξα... καὶ νῦν...
Ἰδιόμελον Ἦχος πλ. δ'
Ποίημα Κασσιανῆς μοναχῆς

Κύριε,
ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα,
μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει,
οἴμοι, λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει,
οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος,
ἔρως τῆς ἁμαρτίας·
δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·
καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν
τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα τῷ φόβῳ ἐκρύβη·
ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς έξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς,
ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Κύριε Ιησού Χριστέ,
η ταλαίπωρη γυναίκα που αστόχησε πολλές φορές και με χίλιους τρόπους στη ζωή της,
με πλήρη συναίσθηση πως παρουσιάζεται μπροστά στον ίδιο το Θεό,
αναλαμβάνει το ρόλο της μυροφόρου για να ευωδιάσει το άχραντο σώμα σου,
και με δάκρυα και στεναγμούς ἐρχεται και σου φέρνει αρώματα πριν καν ενταφιαστείς,
λέγοντας: «αλίμονο, συμφορά μου, ζω μέσα σε μια ατέλειωτη νύχτα,
ολοσκότεινη, χωρίς την παρηγοριά του φεγγαρόφωτου,
μέσα στην ορμητική μανία της κραιπάλης,
με ασυγκράτητη και αδιάκοπη ροπή προς την άστοχη επιλογή τρόπου ζωής·
κάνε δεκτά τα δάκρυα που αναβλύζουν ασταμάτητα από τα μάτια μου,
εσύ που αυξομειώνεις την απέραντη θάλασσα με τη βροχή που παρέχουν τα σύννεφα·
υπόκυψε στοργικά στους αναστεναγμούς της θλιμμένης καρδιάς μου,
εσύ που κατέβασες στη γη τον ουρανό με την απερίγραπτη ενανθρώπησή σου ·
ήρθα για να γεμίσω με τα φιλιά μου τα ολοκάθαρα πόδια σου,
να τα μουσκέψω με τα μύρα μου και να τα στεγνώσω σφουγγίζοντας τα,
σαν με μάκτρο φυσικό, λύνοντας τις πλεξούδες των μαλλιών μου·
τα πόδια σου, που η Εύα εκείνο το δειλινό της παρακοής στον παράδεισο,
όταν άκουσε το θόρυβο των βημάτων τους φοβήθηκε και κρύφτηκε·
την επαναλαμβανόμενη εμμονή μου σε λανθασμένες επιλογές, αλλά και τους ανεξήγητους τρόπους που χρησιμοποιείς για τη σωτηρία μας
ποιος θα μπορέσει να εξερευνήσει, αληθινέ σωτήρα της ζωής μου;
μη στρέψεις αλλού το πρόσωπό σου, μην περιφρονήσεις εμένα που προσφεύγω κοντά σου,
εσύ που η ευσπλαχνία σου δεν έχει όρια, εσύ που η αγάπη σου δεν ξεχωρίζει βρώμικους και καθαρούς».