Ανήμερα της Λαμπρής ψάλλεται ο Εσπερινός της Αγάπης. Στη διάρκειά του αναγινώσκεται το Ευαγγέλιο της εμφάνισης του αναστημένου Χριστού στους Μαθητές του, κατά την οποία τους παρέδωσε το καινούριο δεδομένο στη σχέση Δημιουργού και Πλάσματος: την Ειρήνη. Αυτό το Ευαγγέλιο, για να τονιστεί η παγκοσμιότητα της σημασίας του, αναγινώσκεται όχι μόνο στην τοπική γλώσσα, αλλά και σε όσες άλλες είναι δυνατό. Ο Νικόδημος Αγιορείτης μεταγλώττισε το κείμενο στην αρχαιότατη ελληνική του Ομήρου, και μάλιστα σε αριστοτεχνικούς εξάμετρους στίχους (όπως η Ιλιάδα και η Οδύσσεια) που τέμνονται ο καθένας σε δύο ημιστίχια ολοκληρωμένου νοήματος. Το Ευαγγέλιο αυτό απαγγέλλεται με τον τρόπο των ραψωδών, δηλαδή με σεβασμό στο δακτυλικό μέτρο ( ... ∫ ) και τις τομές ( ‖ ). Προηγούνται τα προκαταρκτικά της ανάγνωσης του Ευαγγελίου και έπεται σε τρεις παραγράφους το κείμενο. Δική μου είναι η μέτρηση και η τόμηση του κειμένου. Η εικόνα που δημοσιεύω ιστορεί την "Ψηλάφηση του Θωμά", δηλαδή την ευκαιρία που του δόθηκε, λίγο μετά την άρνησή του να πιστέψει στα λόγια των αυτοπτών συμμαθητών του, να κατανεύσει, να ταυτιστεί με την εμπιστοσύνη που έδειξαν εκείνοι.
.
.
Ὄφρακε ∫ νωιτέ∫ροισιν ‖ ἐν ∫ οὔασι ∫ πάγχυ βά∫λωμεν
θέσφατον, ∫ ἱμερό∫εσσαν, ‖ ἁ∫γνὴν Εὐ∫άγγελον ∫ ὄππα
μειλί∫ξωμεν Ἄ∫νακτα ‖ Θε∫ὸν μέγαν, ∫ οὐρανί∫ωνα.
θέσφατον, ∫ ἱμερό∫εσσαν, ‖ ἁ∫γνὴν Εὐ∫άγγελον ∫ ὄππα
μειλί∫ξωμεν Ἄ∫νακτα ‖ Θε∫ὸν μέγαν, ∫ οὐρανί∫ωνα.
Ἰθυγε∫νεῖς. Σοφί∫η. ‖ Εὐ∫αγγελί∫οιο κλύ∫ωμεν.
Εἰρή∫νη χαρί∫εσσ’ ‖ ἐπ’ ἀ∫πείρονα ∫ δῆμον ἐ∫σεῖται.
Ἐκ δ’ ἄρ’ Ἰ∫ωάν∫νοιο ‖ τόδ’ ∫ ἔστι ∫ βροντογό∫νοιο.
Ἄλλ’ ἄγετ’ ∫ ἀτρεμέ∫σι ‖ χρη∫σμοὺς λεύ∫σωμεν ὀ∫πωπαῖς.
Εὖτε δὴ ∫ ἠέλι∫ος ‖ φαέ∫θων ἐπὶ ∫ ἕσπερον ∫ ἦλθε
καὶ σκιό∫ωντο ἀ∫γυιαὶ ‖ ἐ∫πὶ χθονὶ ∫ πουλυβο∫τείρῃ,
ἥματι ∫ ἐν πρώ∫τῳ, ‖ ὅτε ∫ τύμβου ∫ ἆλτο Σα∫ωτήρ,
κλῃι∫σταὶ δὲ ἔ∫σαν ‖ θυρί∫δες πυκι∫νῶς ἀρα∫ρεῖαι,
βλῆντο δὲ ∫ πάντες ὀ∫χῆες ‖ ἐ∫υσταθέ∫ος μεγά∫ροιο,
ἔνθα Μα∫θηταὶ ὁ∫μοῦ τε ‖ ἀ∫ολλέες ∫ ἠγερέ∫θοντο
μυρόμε∫νοι θανά∫τῳ ‖ ἐπ’ ἀ∫εικέι ∫ Χριστοῦ Ἄ∫νακτος
καὶ χόλον ∫ ἀφραί∫νοντα ‖ Ἰ∫ουδαί∫ων τρομέ∫οντες,
ἤλυθε ∫ δὴ τότε ∫ Χριστὸς ‖ Ἄ∫ναξ θεο∫ειδέι ∫ μορφῇ,
ἔστη ∫ δ’ ἐν μεσά∫τῳ ‖ ἀνα∫φανδὸν ∫ καὶ φάτο ∫ μῦθον·
Εἰρή∫νη ὑ∫μῖν ‖ φίλη, ∫ ἡσυχί∫η τ’ ἐρα∫τεινή.
Ὡς εἰ∫πὼν ἐπέ∫δειξεν ‖ ἑ∫ὴν πλευ∫ρὴν ἠδὲ ∫ χεῖρας.
Γήθη∫σαν δὲ Μα∫θηταὶ ‖ ἐ∫πεὶ ἴδον ∫ Εὐρυμέ∫δοντα.
Τοὺς δ’ αὖ∫τις προσέ∫ειπεν ‖ Ἰ∫ησοῦς ∫ οὐρανο∫φοίτης·
Εἰρή∫νη ὑ∫μῖν ‖ φίλη, ∫ ἡσυχί∫η τ’ ἐρα∫τεινή.
Ὡς ἐμὲ ∫ πέμψε Πα∫τὴρ ‖ ὅς ὑ∫πέρτατα ∫ δώματα ∫ ναίει,
ῳδ’ ἐγὼ ∫ ὑμέας ∫ ἐς χθόνα ∫ πέμπω ∫ ‖ εὐρυό∫δειαν.
Ὡς ἄρα ∫ φωνή∫σας ‖ Μύ∫σταις ἔμ∫πνευσ’ ἀγο∫ρεύων·
Πνεῦμα δέχ∫νυσθ’ Ἅγι∫ον, ‖ φαε∫σίμβροτον, ∫ ὑψιθό∫ωκον·
Ὧν μὲν ἀ∫τασθαλί∫ας θνη∫τῶν ‖ ἀφέ∫ητ’ ἐπὶ ∫ γαῖαν,
τοῖσι νύ∫που ἀφί∫ενται ‖ ἐς ∫ οὐρανὸν ∫ ἀστερό∫εντα·
ὧν δ’ ἄρ’ ἐ∫πεσβολί∫ας ‖ ὑ∫ππερφιά∫λων κρατέ∫ητε,
τοῖσιν ἁ∫λυκτοπέ∫δῃς ‖ κεῖ∫ναι σθενα∫ρῇς κρατέ∫ονται.
Θωμᾶς ∫ δ’ ῳ ἐπί∫κλησις ‖ ἅ∫πασι Δί∫δυμος ἀ∫κούειν
οὐχ ἅμα ∫ τοῖς ἄλ∫λοις Μύ∫σταις ‖ πρὶν ὁ∫μώροφος ∫ ἔσκε
Ἰη∫σοῦς ὅτ’ ἔ∫βη εἴ∫σω ‖ μελά∫θροιο ἑ∫ταίρων.
Ἴαχον ∫ οὖν ἄλ∫λοι τού∫τῳ ‖ ἐρί∫ηρες ἑ∫ταῖροι·
Εἴδομεν ∫ ὀφθαλ∫μοῖσιν ‖ Ἰ∫ησοῦν ∫ παγκρατέ∫οντα.
Τοὺς δ’ ἀπα∫μειβόμε∫νος ‖ Θω∫μᾶς προσέ∫φησεν ἀ∫τειρής·
Ἴχνια ∫ ἤν μὴ ἴ∫δω ‖ μετὰ ∫ χείρεσιν ∫ ἡλατο∫ρήτῃς,
δάκτυλον ∫ ἐμβάλ∫λω τε ‖ ἐ∫κείνου ∫ ἔνδοθι ∫ χειρός,
χεῖρα τ’ ἐ∫μὴν εἴ∫σω ‖ πλευ∫ρῆς οἷ ∫ ρεῖα βα∫λοίμην,
Εἰρή∫νη χαρί∫εσσ’ ‖ ἐπ’ ἀ∫πείρονα ∫ δῆμον ἐ∫σεῖται.
Ἐκ δ’ ἄρ’ Ἰ∫ωάν∫νοιο ‖ τόδ’ ∫ ἔστι ∫ βροντογό∫νοιο.
Ἄλλ’ ἄγετ’ ∫ ἀτρεμέ∫σι ‖ χρη∫σμοὺς λεύ∫σωμεν ὀ∫πωπαῖς.
Εὖτε δὴ ∫ ἠέλι∫ος ‖ φαέ∫θων ἐπὶ ∫ ἕσπερον ∫ ἦλθε
καὶ σκιό∫ωντο ἀ∫γυιαὶ ‖ ἐ∫πὶ χθονὶ ∫ πουλυβο∫τείρῃ,
ἥματι ∫ ἐν πρώ∫τῳ, ‖ ὅτε ∫ τύμβου ∫ ἆλτο Σα∫ωτήρ,
κλῃι∫σταὶ δὲ ἔ∫σαν ‖ θυρί∫δες πυκι∫νῶς ἀρα∫ρεῖαι,
βλῆντο δὲ ∫ πάντες ὀ∫χῆες ‖ ἐ∫υσταθέ∫ος μεγά∫ροιο,
ἔνθα Μα∫θηταὶ ὁ∫μοῦ τε ‖ ἀ∫ολλέες ∫ ἠγερέ∫θοντο
μυρόμε∫νοι θανά∫τῳ ‖ ἐπ’ ἀ∫εικέι ∫ Χριστοῦ Ἄ∫νακτος
καὶ χόλον ∫ ἀφραί∫νοντα ‖ Ἰ∫ουδαί∫ων τρομέ∫οντες,
ἤλυθε ∫ δὴ τότε ∫ Χριστὸς ‖ Ἄ∫ναξ θεο∫ειδέι ∫ μορφῇ,
ἔστη ∫ δ’ ἐν μεσά∫τῳ ‖ ἀνα∫φανδὸν ∫ καὶ φάτο ∫ μῦθον·
Εἰρή∫νη ὑ∫μῖν ‖ φίλη, ∫ ἡσυχί∫η τ’ ἐρα∫τεινή.
Ὡς εἰ∫πὼν ἐπέ∫δειξεν ‖ ἑ∫ὴν πλευ∫ρὴν ἠδὲ ∫ χεῖρας.
Γήθη∫σαν δὲ Μα∫θηταὶ ‖ ἐ∫πεὶ ἴδον ∫ Εὐρυμέ∫δοντα.
Τοὺς δ’ αὖ∫τις προσέ∫ειπεν ‖ Ἰ∫ησοῦς ∫ οὐρανο∫φοίτης·
Εἰρή∫νη ὑ∫μῖν ‖ φίλη, ∫ ἡσυχί∫η τ’ ἐρα∫τεινή.
Ὡς ἐμὲ ∫ πέμψε Πα∫τὴρ ‖ ὅς ὑ∫πέρτατα ∫ δώματα ∫ ναίει,
ῳδ’ ἐγὼ ∫ ὑμέας ∫ ἐς χθόνα ∫ πέμπω ∫ ‖ εὐρυό∫δειαν.
Ὡς ἄρα ∫ φωνή∫σας ‖ Μύ∫σταις ἔμ∫πνευσ’ ἀγο∫ρεύων·
Πνεῦμα δέχ∫νυσθ’ Ἅγι∫ον, ‖ φαε∫σίμβροτον, ∫ ὑψιθό∫ωκον·
Ὧν μὲν ἀ∫τασθαλί∫ας θνη∫τῶν ‖ ἀφέ∫ητ’ ἐπὶ ∫ γαῖαν,
τοῖσι νύ∫που ἀφί∫ενται ‖ ἐς ∫ οὐρανὸν ∫ ἀστερό∫εντα·
ὧν δ’ ἄρ’ ἐ∫πεσβολί∫ας ‖ ὑ∫ππερφιά∫λων κρατέ∫ητε,
τοῖσιν ἁ∫λυκτοπέ∫δῃς ‖ κεῖ∫ναι σθενα∫ρῇς κρατέ∫ονται.
Θωμᾶς ∫ δ’ ῳ ἐπί∫κλησις ‖ ἅ∫πασι Δί∫δυμος ἀ∫κούειν
οὐχ ἅμα ∫ τοῖς ἄλ∫λοις Μύ∫σταις ‖ πρὶν ὁ∫μώροφος ∫ ἔσκε
Ἰη∫σοῦς ὅτ’ ἔ∫βη εἴ∫σω ‖ μελά∫θροιο ἑ∫ταίρων.
Ἴαχον ∫ οὖν ἄλ∫λοι τού∫τῳ ‖ ἐρί∫ηρες ἑ∫ταῖροι·
Εἴδομεν ∫ ὀφθαλ∫μοῖσιν ‖ Ἰ∫ησοῦν ∫ παγκρατέ∫οντα.
Τοὺς δ’ ἀπα∫μειβόμε∫νος ‖ Θω∫μᾶς προσέ∫φησεν ἀ∫τειρής·
Ἴχνια ∫ ἤν μὴ ἴ∫δω ‖ μετὰ ∫ χείρεσιν ∫ ἡλατο∫ρήτῃς,
δάκτυλον ∫ ἐμβάλ∫λω τε ‖ ἐ∫κείνου ∫ ἔνδοθι ∫ χειρός,
χεῖρα τ’ ἐ∫μὴν εἴ∫σω ‖ πλευ∫ρῆς οἷ ∫ ρεῖα βα∫λοίμην,
οὔποτε ∫ ὑμετέ∫ροισι ‖ λό∫γοις κεφα∫λῇ κατα∫νεύσω.
