Σπειροειδής ανακύκληση βιωμάτων

Ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐβίουν: κόκκινα αυγά, φλαούνες, λαμπάδες, χαρούμενες καμπάνες, βαρελότα, λαμπρατζιές, παιγνίδια στον αυλόγυρο· αυτά συνιστούσαν το Πάσχα, τις αναστάσιμες εμπειρίες. Επί πρώτης εφηβείας προστέθηκε η Λιτή με τα Εξαπτέρυγα και το λάβαρο της Ανάστασης· το τελευταίο άπαξ και μετά από ... κλήρωση· οι ενδιαφερόμενοι ήταν πολλοί, η διεκδίκηση δύσκολη· άξιζε, όμως, τον αγώνα το έπαθλο· στην ενορία μας, την Αγία Νάπα (Παναγία των Δασών), λάβαρο της Ανάστασης γινόταν ο Σταυρός της σειράς των Εξαπτερύγων στολισμένος με ολόλευκα κρίνα· όποιος τον κρατούσε ... έδινε το όνομά του στη χρονιά, όπως οι ρωμαίοι ύπατοι! Επί δευτέρας εφηβείας ήρθε η αναβάθμιση στα παιγνίδια: δικαίωμα συμμετοχής στην Πρώτη Ελιά· δραστηριότητα για ευσταλείς, και τα κορίτσια να κρυφοκοιτάζουν. Ευχετήριες κάρτες δεν είχε επιβάλει ακόμα ο καταναλωτισμός· οι κρυφές ευχές στέλνονταν μόνο με αστραπιαία βλέμματα.
Ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, χωρίς να εγκαταλείψω ολοκληρωτικά όλα τα παλαιότερα, κάτι έχοντας ακούσει από το μ. Αλέξανδρο Βάμβα, κάτι από το μ. Ηλία Βουλγαράκη, υποψιάστηκα πως Ανάσταση δε γίνεται μόνο με βαρελότα. Ούτε και με οβελία μόνο· αυτόν τον έμαθα, βέβαια, ως μέρος της φοιτητικής πρόσληψης γνώσεων, αφού η Κύπρος τον σνομπάρει και σήμερα. Ανάσταση βιώνεται με τη συμμετοχή στο Μυστήριο της Εκκλησίας. Τη Μέθεξη στη Λατρεία, και την Κοινωνία στην Ευχαριστία. Και τη Μετάνοια που προηγείται και έπεται και υπόκειται και επιστέφει, ως καλή αλλοίωση του ήθους, ως σταθερός προσανατολισμός του ήθους στο φάρο της Αγάπης. Έμαθα θεωρητικά, γεύτηκα και εμπειρικά, ιδίως στη Μονή Πετράκη, ηγουμενεύοντος Βασιλείου, Επισκόπου Ευρίπου.
Και στο μέσο της έκτης δεκαετίας του βίου μου, ὅτε ὑπεισῆλθον εἰς τὸν τοῦ Πρεσβυτέρου βαθμόν διά της χειροτονίας του Νεοφύτου, Επισκόπου Μόρφου, βίωσα, επιτέλους, το Πάσχα ως διάβαση, διαπεραίωση καλύτερα, στην περιοχή της Βασιλείας.
Δε θεωρώ πως απόλαυσα ένα ιδιαίτερο προνόμιο των κληρικών· κάθε άλλο· οι κληρικοί χειροθετούνται και χειροτονούνται για να εκτελέσουν ένα πολύ συγκεκριμένο καθήκον στο πλαίσιο της ζωής της τοπικής σύναξης· βασίλειο ιεράτευμα είμαστε όλοι στην Εκκλησία. Εντούτοις, η εμπειρία να γίνεσαι η αιχμή του βέλους που κατευθύνεται προς τον Ουρανό ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη», είναι καταλυτική.
Ο πρεσβύτερος τίθεται επικεφαλής (κυριολεκτικά· δεν κατευθύνει την επιχείρηση από τα μετώπισθεν, αλλά ως ταγός) της ευχαριστιακής σύναξης συχνά. Μισή εκατοντάδα οι Κυριακές του χρόνου, άλλες τόσες οι μεγάλες γιορτές, κι αν υπολογιστούν και οι μικρότερες, και τα σαρανταλείτουργα, οι συνάξεις γίνονται πυκνές. Η ηγεσία (είπαμε, κυριολεκτικά) του σώματος της τοπικής, ενοριακής, Εκκλησίας στην ευχαριστιακή σύναξη είναι εμπειρία πάντα κατακλυστική, διαβρέχει τον κληρικό ίσαμε το μεδούλι, τον εμποτίζει βαθιά. Η επιφανειακή στέγνια και ο συνεπακόλουθος ξύλινος λόγος πολλών δημιουργεί την, σίγουρα πεπλανημένη, εντύπωση πως πρόκειται για ασκιά που παρά το επανειλημμένο γέμισμά τους με κρασί, παραμένουν αμέθυστα.
Όμως, στην Ανάσταση συμβαίνει κάτι σαν γεωμετρική αύξηση· ένας πολυπολλαπλασιασμός του βιώματος! Ευθύνεται η μακρά άσκηση που προηγείται; Ευθύνεται η σταδιακή, μέσα στη μεγαλοβδομάδα φορτισμένη μετάβαση; Ευθύνεται η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του γιορτασμού; Ευθύνεται η συρροή του πληρώματος; Τα πάντα μπορούν να συμβάλλουν. Αλλά, το ουσιώδες αίτιο είναι εσωτερικό· έχει να κάμει με τον ξεσηκωμό (ανά-στάση γαρ) της ανθρώπινης ύπαρξης, που προξενεί το επαναλαμβανόμενο γεγονός της Ανάστασης του Θεανθρώπου. Εκ βαθυτάτων αναμόχλευση του εσωτερικού κόσμου με αναδευτήρι την απάντηση «Αληθώς Ανέστη». Γιατί, εφόσον ανέστη, τίποτα πια δεν κωλύει από τη μετάβαση και την εγκατάσταση στο χώρο της Βασιλείας.
Ολκάς, συνεπώς, η τοπική Εκκλησία, πλησίστιος κατευθύνεται προς την με ορθάνοιχτες τις πύλες αναμένουσαν Βασιλεία, και ο ταπεινός Πρεσβύτερος στην πλώρη! Με ρώτησε φίλος: «Δε σε ενοχλεί που αφότου χειροτονήθηκες είσαι υποχρεωμένος να ... και να μην ... κλπ, κλπ». Απάντησα: «Και πολύ, μάλιστα· αλλά κάθε φορά που λειτουργώ, ιδίως στις έξη φορές που ίσαμε σήμερα με αξίωσε ο Θεός να λειτουργήσω την Ανάσταση, λαμβάνω τόση και τέτοια αποζημίωση που τίποτα, κανένα ατομικό δικαίωμα, καμιά νόμιμη αξίωση δε διατηρεί πια την παραμικρή σημασία. Αστραπή που εξαφανίζει το φέγγος των λαμπτήρων».
Κάθε φορά που συναντώ ένα νέο άνθρωπο με λάμψη στα μάτια, του εύχομαι ενδόμυχα να λάβει το χάρισμα να βρεθεί στην πλώρη!